Ik ben een creatieve duizendpoot en een eigenzinnig warhoofd, een ontdekkingsreizigster die droomt en doet. Ik ben een beeldenvanger van het onverwachte. Onbevreesd stap ik in het onbekende, als een surrealistisch maker met de nieuwsgierigheid van een kind en de stoutmoedigheid van Pippi Langkous. Ik schrijf met mijn tedere maar onbreekbaar hart. Voor mij is het altijd een kwestie van (LEF)ven, ondanks chronische ziekte.
Ik leef in uitersten, maar juist daarin vind ik mijn kracht en mijn waarheid.
Mijn hart kent geen grijs: het klopt in zwart of wit, alles of niets.
Ik ben Jane de Waard. Aangenaam. Ik ben een gedreven dromer, een denker, een prater, een schrijver, een aparteling — maar geen zonderling —, een mopperkont op zijn tijd, een naïeveling, een persoon van uitersten maar altijd even betrouwbaar, soms wat losgeslagen en een dramaqueen. Een kinder- en dierenliefhebber.
Als kind vond ik het al heerlijk om grenzen op te zoeken — en om een beetje ondeugend te zijn: van slootje springen, balletje trappen en verstoppertje spelen, tot aan belletje lellen — en ja hoor, zelfs “fikkie stoken”. Wat voor anderen baldadigheid leek, voelde voor mij als ontdekken. Spelenderwijs leerde ik de wereld kennen, door juist de randjes op te zoeken.
Naarmate ik ouder werd, botste ik steeds vaker op de systemen waarin alles strak geregeld was. Ik had geen moeite met gezag of autoriteit, maar met de nauwkeurigheid van klokken, de voorspelbaarheid van patronen. Waar de wereld draaide op regels en roosters, leefde ik op invallen, impulsen en intuïtie. Voor anderen oogde ik vaak als een (mysterieuze) storm — ongrijpbaar, maar niet onbetrouwbaar.
Wat ooit begon als kattenkwaad, verschoof langzaam naar binnen. De drang om bewust buiten de lijntjes te kleuren vond een nieuwe plek — in mijn hoofd. Daar kreeg de “chaos” eindelijk de ruimte. En zij besloot te blijven. Het duurde even voor ik begreep dat ze geen indringer was, maar een deel van mij.
Mijn blik blijft hangen waar anderen vaak snel wegkijken. Waar stilte valt, hoor ik het hardst wie ik ben. Stilzitten is een vloek; mijn huid jeukt naar de rafelranden waar zekerheid oplost.
Maar mijn kracht zit juist in die chaos: het is de vonk onder mijn ideeën, de stroom die alles in beweging zet. Die onrust dwingt me om te creëren, om te voelen, om te ontdekken, om te doen, om te zijn — en ja, ook om buiten die eerder genoemde lijnen te kleuren. Ik kleur niet. Ik kras. Wanneer ik wil. Ik beweeg mij op het gebied tussen controle en overgave, waar niets vastligt en alles mogelijk is. Daar ontstaan de verhalen, de inzichten, de verbinding met iets dat groter is dan ikzelf. Ik hoef niet altijd te begrijpen waarom. Ik hoef het alleen maar te doen.
Ik heb ook een menselijke kant. Een (veel te) gevoelige kant. De plek waar ik leerde dat breekbaarheid geen zwakte is, en dat juist de gebroken stukken van ons verhaal het meest waardevol zijn. Ik geloof in eerlijkheid, intensiteit en het volgen van je hart — zelfs wanneer dat pad onlogisch of onmogelijk lijkt. Ik geloof dat vriendelijkheid niets kost, en dat loyaliteit geen zeldzaamheid zou moeten zijn, maar een kwestie van karakter.
Of ik nu door verlaten gebouwen dwaal, een onbekende stad intrek zonder plan, verdwaal in een luisterboek, me verlies in andermans woorden, urenlang naar de wolken staar of plotseling huil om een herinnering die ik was vergeten — ik zoek het avontuur waar de controle ophoudt. Daar waar het ongemak begint, begint voor mij de zin. Niet omdat ik het moet begrijpen, maar omdat ik me daar het meest mens voel.
